Kwam Descartes wel eens klaar?
René Descartes beweerde iets in het
Latijn dat altijd is geïnterpreteerd als ‘ik denk, dus ik ben’. Ik neem aan dat
dit terecht is geïnterpreteerd, gezien de dingen die hij verder opmerkte (al
kan de term ‘cogito’ op zich ook nog op andere manieren vertaald worden, zoals
bijvoorbeeld ‘ik ben bewust’).
Waarom de vraag in de titel wordt gesteld,
is vanwege het volgende: heeft René, als hij eens een werkelijk orgasme
beleefde (bijvoorbeeld met zijn Hollandse Helena), op dat moment echt het
gevoel gehad dat hij nog steeds dacht?
Of was zijn conclusie dat hij (René zelf) op dat moment er niet was?
Dat
is namelijk het enige alternatief, als je het mij zou vragen.
Het belang van het beschouwen van deze
vraag, en het geconfronteerd worden met een mogelijk antwoord, beschouw ik als
van alles-omverwerpend belang.
Hoezo?
Omdat
de hele westerse ‘beschaving’ nog steeds de Descartes-uitspraak als uitgangspunt heeft. Indien zijn
uitspraak niet echt waar blijkt te zijn, zou dit alles wat na hem is gezegd en
besloten, doen wankelen.
Het
zou ertoe kunnen leiden dat er een nieuwe manier wordt gezocht naar hoe iets te onderzoeken. Kun je
bijvoorbeeld de toestand van orgasme blootstellen aan een onderzoeksmethode die
qua werkelijkheidsgehalte verre de mindere is van die genoemde toestand?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten