Je kijkt altijd al vanuit het Verschilloze
Het vanzelfsprekende verdient onze belangstelling.
En meer dan dat: het verdient onze waardering.
Omdat
wat vanzelf spreekt het meest natuurlijke is dat we kennen, gewoon
‘aangeboren’.
Dit is niet iets dat verworven kan worden, of moet worden.
Het verdient onze waardering omdat
het het meest betrouwbare is dat er is, juist omdat het bij ieder is
aangeboren, en niet aangeleerd.
Het is het meest
betrouwbare omdat het jezelf is.
Het is niet dat het hierbij om het woord ‘ik’ gaat,
maar om het diepe
gevoel dat eraan ten grondslag ligt,
het gevoel ‘er te zijn’ –
en zelfs dieper of
wonderbaarlijker dan dat,
in feite dieper dan
welk gevoel of woord ook.
Het is ‘zijn’ op zich, in de meest absolute zin van het woord.
Het is onafhankelijk van wat ook.
Het is dat van waaruit je altijd al kijkt.
Al je ‘kennen’ of ‘meemaken’
gebeurt vanuit dit vanzelfsprekende.
Jij bent het Verschilloze.
Het Verschilloze ziet alle verschillen.
Dankzij het feit dat jij zelf verschilloos bent,
kun je verschillen
ontwaren.
Jij kijkt altijd al vanuit het Verschilloze.
Alles wat verschilt
bestaat alleen maar
uit het Verschilloze,
dankt daar zijn
verschijning aan
en ook zijn ‘bestaan’.
Het Verschilloze bestaat als
alle verschillen.
Er is niets anders.
Alles treedt op, als verschil,
terwijl het constant
hetzelfde Verschilloze blijft.
De uitnodiging is dat je gaat herkennen
dat alleen het Verschilloze ‘is’,
en dat jij dat bent.
‘Ik’ kent geen synoniem.
Dat betekent dat niets ermee vergeleken kan worden.
Ik is ik is ik is ik is ik enzovoort.
‘Ik’ lijkt niet op iets anders.
Er is geen verschil te bekennen in ‘ik’,
en tussen ‘ik’ en ‘ik’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten